Światowe dziedzictwo UNESCO w Polsce

Ze względu na zmiany i zniszczenia, jakie niesie ewolucja społeczna i gospodarcza uznano, że dziedzictwo kulturowe i przyrodnicze jest coraz bardziej zagrożone. W celu zapobieżenia tej tendencji opracowano Konwencję w sprawie ochrony Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Naturalnego, która została przyjęta przez Konferencję Generalną UNESCO w 1972 r. Polska ratyfikowała konwencję w 1976 r., jako jedno z pierwszych państw. Konwencja jest umową międzynarodową określającą obowiązki Państw–Stron oraz instrumentem współpracy międzynarodowej. Do czerwca 2016 roku, Konwencję światowego dziedzictwa przyjęły lub ratyfikowały 192 państwa - w tym Polska, w związku z tym jest to umowa międzynarodowa o globalnym zasięgu i jednocześnie jedna z najlepiej rozpoznawalnych inicjatyw UNESCO.

W ramach Konwencji tworzona jest Lista światowego dziedzictwa. Jest to lista otwarta, aktualizowana każdego roku. Wniosek o wpis na listę składa państwo, na terytorium którego znajduje się dane miejsce. Decyzję o wpisie podejmuje Komitet Światowego Dziedzictwa po zasięgnięciu opinii ICOMOS lub/i IUCN. Na liście znajdują się zarówno zabytki architektury i urbanistyki, jak i pomniki przyrody lub formacje geologiczne i ekosystemy, a także krajobrazy kulturowe – wspólne dzieła człowieka i przyrody.