Czym jest dziedzictwo podwodne?

Dziedzictwo podwodne według Konwencji o ochronie podwodnego dziedzictwa kulturowego to „wszelkie ślady egzystencji ludzkiej mające charakter kulturowy, historyczny lub archeologiczny, które pozostawały całkowicie lub częściowo pod wodą, okresowo lub stale, przez co najmniej 100 lat” wraz z ich kontekstem archeologicznym i przyrodniczym. Są to na przykład stanowiska, budowle, szczątki ludzkie i przedmioty, statki, samoloty i inne środki transportu, ładunki lub inna zawartość oraz obiekty o charakterze prehistorycznym. Dziedzictwo podwodne to zatem nie tylko wraki spoczywające w morzu, ale też   zatopione elementy konstrukcji (np. mostów) na rzekach i jeziorach lub fragmenty zabudowy, które znalazły się pod wodą na skutek zalania terenu (np. z powodu lokalnego podniesienia poziomu morza), a także stanowiska archeologiczne w położonych pod wodą jaskiniach. Szacuje się, że w wodach przybrzeżnych samego Morza Śródziemnego znajduje się blisko 150 zatopionych miast i struktur portowych. Z kolei liczbę wraków na dnach mórz oblicza się na około 3 miliony, a wiele z nich ma dużą wartość historyczną (np. statki Kolumba czy Titanic).

Najważniejszą, ale nie jedyną, instytucją w Polsce, która zajmuje się badaniami i edukacją o dziedzictwie podwodnym, jest Narodowe Muzeum Morskie w Gdańsku.