Boże Ciało z tradycją układania dywanów kwietnych

W 2011 roku Polska ratyfikowała Konwencję UNESCO z 2003 roku w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego, która ujęła w jednym dokumencie to, co do tej pory wydawało się ulotne i nieuchwytne. Pozwoliła na należyte wyeksponowanie na forum międzynarodowym zwyczajów, obrzędów czy umiejętności związanych z rzemiosłem tradycyjnym. Dzięki niej także dziedzictwo lokalne, krajowe zaczęło cieszyć się rosnącym uznaniem w oczach społeczeństwa. Nade wszystko zawdzięczamy jej definicję niematerialnego dziedzictwa, która w sposób przejrzysty precyzuje, co możemy, a czego nie należy za takie dziedzictwo uważać. W 2013 roku została uruchomiona w Polsce Krajowa lista niematerialnego dziedzictwa kulturowego.

„Boże Ciało z tradycją układania dywanów kwietnych w Kluczu, Olszowej, Zalesiu Śląskim i Zimnej Wódce” – to wpis dotyczący tradycji, która wiąże się z misternie wykonaną pracą. Do tej pory kwietne kobierce kojarzyły się nam głównie ze Spycimierzem w województwie łódzkim. Dzięki wpisowi na Krajową listę kwietnych dywanów z województwa opolskiego, możemy poszerzyć naszą wiedzę o zjawisko z zupełnie innego kulturowo obszaru.

W Kluczu, Olszowej, Zalesiu Śląskim i Zimnej Wódce w układaniu dywanów – chodnika kwietnego – uczestniczą całe rodziny, od najstarszych do najmłodszych, przy czym wszyscy mają przydzielone określone zadania. Są osoby, które wyprowadziły się już z rodzinnych miejscowości, jednak wracają, aby – jak co roku – z całą rodziną uczestniczyć w tworzeniu tych pięknych dywanów z żywych kwiatów. To pokazuje, jak bardzo ważną funkcję pełni tradycja – tradycja, która trwa i łączy pokolenia.

I to jest celem, ale też siłą Krajowej listy, dzięki której możemy podziwiać zarówno dywany układane co roku z kwiatów i innych roślin, jak i cenne nadbużańskie Perebory, dać się oczarować kunsztem wykonania dud podhalańskich czy zachwycić się haftem kaszubskim lub koronką koniakowską.

Tekst: Katarzyna Sadowska - Mazur, NID